Θυμάμαι αμυδρά μια γυναικεία φωνή να ακούγεται πολύ δυνατά λέγοντας : Μάζεψέ το ρε αμέσως αλλιώς θα σε σκοτώσω, θα σε κλείσω φυλακή. Ακουγόταν και αυτή πολύ ταραγμένη. Μετά από λίγο, για καλή μου τύχη, αυτό το τέρας εξαφανίστηκε. Ουφ!!! Η καρδούλα μου κόντευε να σπάσει, δεν το πίστευα ότι ήμουν ζωντανός. Είχα πάει, όπως κάθε μέρα, κάτω από ένα αυτοκίνητο, έξω από ένα σπίτι με αυλή, όπου κάποιοι καλοί άνθρωποι τις τελευταίες δυο μέρες με είχαν κεράσει γαλατάκι (εντάξει παιδιά, μη τους κατηγορούμε, για καλό το έκαναν, που να ξέρουν οι καημένοι?). Εκείνη τη μέρα όμως, πριν προλάβω να ξεμυτίσω, άκουσα το ποδοβολιτό και το απειλητικό γαύγισμα του τέρατος. Έμεινα τρεμάμενος κάτω από το αυτοκίνητο και περίμενα το τέλος μου….Η κατάληξη ήταν ευτυχώς διαφορετική, καθώς το τέρας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας και μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίστηκαν τέσσερα χέρια να με καλούν να βγω από την κρυψώνα μου, με γλυκόλογα και καλοπιάσματα. Αλλά εγώ, πριτς!
Κορόιδο ήμουν να βγω; Είχα αποφασίσει να μείνω για πάντα εκεί που ένιωθα ασφαλής. Μετά από πέντε λεπτά όμως κάτι με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ήταν ένα άλλο θηρίο που με ανάγκασε να αναθεωρήσω, το λεγόμενο: θεριό της πείνας. Αυτά τα χέρια πια δεν ήταν άδεια, κρατούσαν κάτι μικροσκοπικά καφέ μπαλάκια που μύριζαν εξαίσια. Μέσα σε λίγη ώρα με είχαν πείσει, έπρεπε να γεμίσω το άδειο μου στομαχάκι. Αποφάσισα να βγω παίρνοντας το ρίσκο, αυτή η μυρωδιά με είχα ξεσηκώσει. Με το που ξεμύτισα ένα τεράστιο χέρι με άρπαξε από το σημείο που με κρατούσε η μαμά μου και με σήκωσε ψηλά. Έμεινα ακίνητος, δεν είχα κουράγιο πια για άλλες εκπλήξεις. Αυτή τη φορά όμως το ένστικτό μου έλεγε ότι αυτό δεν ήταν απειλή. Αυτός ο τεράστιος τύπος με το ξυρισμένο κεφάλι και τις χερούκλες που με είχε αρπάξει, και έμοιαζε σαν τεράστιο σφινγκς, δε μου φαινόταν κακός.
Μέσα σε δυο λεπτά βρέθηκα σε ένα καθαρό μπαλκόνι με ένα μπολ γεμάτο με αυτές τις εξαίσιες κροκέτες και ένα μπολ με νερό που δε μύριζε καθόλου. Ξεκίνησα με μεγάλη λαιμαργία να καταβροχθίζω χωρίς να σκέφτομαι. Πεινούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σταματήσω, ούτε είχα την πολυτέλεια να κρυφτώ από φόβο, έπρεπε επειγόντως να φάω όσο πιο πολύ μπορούσα.
Σήμερα, περίπου δυο εβδομάδες μετά, όλοι λένε ότι δε θυμίζω σε τίποτα αυτή την εικόνα που είχα την πρώτη στιγμή που με αντίκρισαν. Έχω παχύνει, είμαι καθαρός και έχω πάρει φάρμακα που με έχουν απαλλάξει από τα σκουλήκια που κυκλοφορούσαν ανενόχλητα στα εντεράκια μου και από τους απαίσιους ψύλλους που με είχαν ταράξει στο τσίμπημα. Έχω μάθει, σαν σωστός τζέντλεμαν, να χρησιμοποιώ την άμμο μου από την πρώτη στιγμή. Επίσης είμαι υγιέστατος, καθώς επισκέφθηκα τον Αίλουρο πριν δέκα μέρες και το πιστοποίησε. Έχω κάνει τεστ aids – λευχαιμίας και είναι αρνητικά. Έχω υποδειγματική συμπεριφορά μέσα στη γατοφόρο και δεν έβγαλα κιχ, ούτε αγρίεψα καθόλου όταν μπήκα μέσα. Αυτός είναι και ο λόγος που με φωνάζουν Mute. Δεν ακούγομαι καθόλου!
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω υπάρχει κάποιος σε αυτό το σπίτι που δεν τα εκτιμά καθόλου. Ο Τούλης!!! Αυτός ο φλούφλης που με κοιτάζει απειλητικά μέσα από το τζάμι. Κάνει απεργία πείνας ο σιχαμένος. Είμαι πολύ στεναχωρημένος. Παρόλο που αρπάζω και κανένα χάδι που και που έχω ανάγκη για κάτι παραπάνω.
Τώρα που συνήλθα λοιπόν, ψάχνω ένα καλό σπίτι να με αγαπήσει και να είστε σίγουροι ότι θα το ανταποδώσω στο έπακρον. Είμαι πολύ γουργούρης, παιχνιδιάρης και ευπροσάρμοστος. Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα όπου ισχύει ακόμα το καθεστώς της προίκας για τα προξενιά, να σας ενημερώσω ότι έχω και από αυτό. Όποιος με επιλέξει για συντροφιά του, θα έχει δώρο ολόκληρη τη σειρά του πρώτου μου εμβολιασμού καθώς και τη στείρωσή μου. (τώρα για το τελευταίο δεν ξέρω αν πρέπει να πολυχαίρομαι). Επίσης λένε ότι μπορούν να με φέρουν και σε άλλη πόλη, μακριά από την Αθήνα αρκεί εκεί που θα πάω να με αγαπούν και να με φροντίζουν.
Όσοι πιστοί, υποψήφιοι γατο-γονείς, προσέλθετε!!!
Επικοινωνήσατε με το τηλέφωνο 6972307610, στείλτε mail στο korobili1999@yahoo.gr ή στείλτε μου pm.
Ευχαριστώ,
Mute…
